این مقاله تحریریه ای است که به سفارش ویرایشگر بخش Kaiping Zhang (کالج AME ، گروه AME ، چین) تهیه شده است.

چاقی به یک موضوع مهم بهداشت عمومی در سراسر جهان تبدیل شده است.

پزشکان و محققان در مورد چاقی دو دیدگاه دارند. عده ای جریان اصلی چاقی را یک بیماری می داند. یک دیدگاه جایگزین این است که چاقی به تنهایی مسئول ایجاد بیماریهای مختلف پزشکی نیست. این دیدگاه بیشتر نشان می دهد که BMI نباید شاخص انحصاری برای تخمین میزان مرگ و میر در بین افراد چاق باشد. این دیدگاه سه دلیل عمده دارد. اولاً ، علل و مکانیسم های چاقی بسیار زیاد است. ثانیا ، تأثیرات چاقی بر روی افراد مختلف یکسان نیست. افرادی که دارای چربی در بدن هستند و دارای فنوتیپ محافظ قلبی هستند و نمایه متابولیکی نرمال دارند اغلب به عنوان “چاقی متابولیک سالم” (MHO) شناخته می شوند. گزارش کرده اند که افرادی که MHO هستند حدود 18 تا 44 درصد از جمعیت بزرگسالان را تشکیل می دهند. علاوه بر این ، افراد دارای اضافه وزن یا چاقی با اختلال در سلامت متابولیسم به عنوان “چاقی ناسالم متابولیکی (MUO)” تعریف می شوند. افزایش مرگ و میر در بین افراد چاق ممکن است به طور عمده توسط افراد MUO محاسبه شود. بنابراین حساسیت به اختلال عملکرد متابولیکی یا قلبی-ریوی به دلیل چاقی و محتوای چربی تحت تأثیر قرار نمی گیرد، اما به توزیع بافت چربی و توانایی گسترش انبارهای بافت چربی بستگی دارد. ثالثاً ، مفهومی وجود دارد که از آن به عنوان “پارادوکس چاقی” یاد می شود و به عنوان محافظ چاقی در برابر مرگ و میر در افراد مبتلا به بیماری قلبی عروقی (CVD) تعریف می شود. مطالعات متعدد نشان داده است که افراد دارای وزن طبیعی مبتلا به CVD بقای کمتری نسبت به اضافه وزن و چاقی ملایم با همان درجه CVD، دارند. در واقع ، تعداد فزاینده ای از مطالعات اثرات مفید بافت چربی زیرپوستی را بر روی متابولیسم نشان داده است. لپتین که ارتباط نزدیکی با اشتها و متابولیسم گلوکز دارد و همچنین آدیپونکتین که از دیابت محافظت می کند ، از چربی زیرپوستی ترشح می شود. اخیراً ، لی و همکاران گزارش کرده اند که تأثیر فاکتور رشد 21 فیبروبلاست در افزایش حساسیت به انسولین بسته به قابلیت گسترش خاص چربی زیر جلدی. به طور کلی ، پزشکان و محققان باید بیشتر به وضعیت متابولیسم و علت چاقی توجه کنند نه فقط BMI.
با توجه به پیشگیری از چاقی ، افزایش بیش از حد وزن در فاصله 2-6 سالگی ، باید به عنوان یک دوره حیاتی برای پیش بینی چاقی در نوجوانی در نظر گرفته شود. همین دوره سنی نیز به عنوان نشانه اولیه اضافه وزن در بزرگسالی توصیف شده است.

توجه به مدیریت افزایش وزن در بیماران در این محدوده سنی

همانطور که قبلا ذکر شد ، سلامت متابولیسم نیز باید یک شاخص مهم برای ارزیابی چاقی در نظر گرفته شود. در پیش بینی چاق بودن یا نرمال بودن شرکت کنندگان ، دریافتند که در هر BMI مشخص ، متابولوم های غیر طبیعی با پیامدهای مختلف سلامتی همراه هستند. کسانی که mBMI آنها از BMI واقعی آنها بیشتر بود ، در طی 8 تا 18 سال پیگیری ، احتمالاً افزایش وزن و تبدیل به یک فنوتیپ چاق داشتند. کسانی که متابولوم سالم دارند کمتر دچار حوادث قلبی می شوند. این نتایج با یک مزیت مطلوب سلامتی در درازمدت برای افراد دارای اضافه وزن و چاقی با متابولوم سالم مطابقت دارد و همچنین پیشنهاد می کند که از mBMI می توان به عنوان یک معیار بالینی معنی دار استفاده کرد.
در نتیجه ، روند کنونی در مدیریت چاقی ، ترکیب BMI و سلامت متابولیکی برای دسته بندی چاقی و تخمین میزان شدت چاقی در کودکان ، نوجوانان و بزرگسالان است. علاوه بر این ، مطالعات بیشتر مبتنی بر جمعیت که هم از شاخص توده بدنی و هم از نظر سوخت و ساز بدن ترکیب شده اند ، برای کشف مرگ و میر ناشی از علل و میزان خاص مرگ و میر در چاقی مورد نیاز است.
این مقاله برای همه ارائه دهندگان مراقبت از بیماران چاقی ارزش خواندن دارد ، زیرا این مطالعه بینش جدیدی در مورد ارزش شتاب BMI در دوره 2-6 سال در پیش بینی چاقی در بزرگسالان ارائه می دهد. ما معتقدیم که این مطالعه به پزشکان اطلاعات ارزشمندی برای راهنمایی عملکرد آنها در زمینه درمان کودکان خردسال مبتلا به چاقی می دهد.